De donkere maanden staan weer voor de deur, de eerste lampjes en kerstbomen zijn al aangezet en sinterklaas heeft net voet aan wal gezet. Kortom het is herfst en bijna winter.

Opeens kan ik niet meer tegen dingen op mijn voeten. Alles wat maar enigszins aan warmte doet denken voelt als een soort botsing in tegengestelde velden en ontploft. Alsof ik een elektrische schok krijg zodra iets warms mijn voet aanraakt. Ik dacht even dat het door de warmte zou komen (van die paar dagen hitte die we hadden deze zomer) maar helaas. Het is gekomen en het gaat niet meer weg.

Ik denk dat we allemaal hunkeren naar de zon. Naar de warmte om ons heen, naar eindelijk mooi

Deze keer wil ik het eens gaan hebben over onze voet. Want zeg eens eerlijk, dat is toch onze steunpilaar, onze basis van het staan en misschien zelfs het bestaan. Op de voet bewegen wij ons voort, Indien gezond dan en als alles goed werkt. Het probleem is natuurlijk als het niet meer zo goed werkt. Dus vandaar nu een Ode aan de Voet. Onze voet, die zó belangrijk is, door de CIAP zoveel pijn kan doen, zoveel last kan geven….

Als kind leren wij te spelen. Spelend ontdekken wij de grote volwassen wereld om ons heen. We kopiëren gedrag van onze ouders. Maar dat niet alleen, we leren ook van onze vriendjes, gaan dingen ontdekken waar onze ouders soms wat minder blij van zouden worden. Maar zo leren we ook de wereld kennen in goed en kwaad, wordt het geweten ontwikkeld.

Er wordt momenteel veel gesproken over de omstreden spreidingswet. Er wordt getwist, gevochten en gehuild, de ellende is niet te overzien als het aankomt op het spreiden van mensen hier in Nederland. Geen provincie wil dezelfde ellende als Ter Apel. Teveel mensen die nergens terecht kunnen. Zal de nieuwe wet daar daadwerkelijk verandering in gaan aanbrengen: dat vraag ik me af. Of hebben we straks overal kleine ‘Ter Apels’ die met teveel aan mensen zitten die zoveel beter verdienen, maar die we nergens kwijt kunnen. Het is een kluwen aan wol daar in de politiek, links en rechts staan tegenover elkaar en ook binnen de partijen is er grote verdeeldheid. Niemand wil zich hieraan branden en toch is een kleine winst eindelijk behaald voor Ter Apel, die vanaf nu niet meer dan 2000 mensen mag opvangen. Anders volgen er serieuze boetes voor het COA. De rest moet verdeeld over Nederland.

“Mijn vader is een tovenaar, het is echt, het is heus, t’s raar, maar waar, een tita-tovenaar…. Hij heeft het ook aan mij geleerd. Maar soms gaat het wel eens verkeerd en gaat het niet zoals ik wil, dan doe ik dit… (klapt in haar handen) en alles staat stil”

Angst brengt je meestal nergens.  Het houdt tegen.  Het stagneert en is vaak negatief geladen. 

‘We maken een kringetje, van jongens en van meisjes, we maken een kringetje van tralalala…’Iedereen kent dat liedje wel uit zijn kleutertijd. We maken ons niet zo druk over later. We spelen nu, rennen achter elkaar aan en pakken ons plekje weer in de kring. We hebben anderen om ons heen die meespelen.

Opeens ben ik weer alleen. Ergens onderweg zijn we elkaar kwijt geraakt. Als twee schepen die ieder hun eigen koers gaan varen. We leken samen een perfect stelletje. Nets is zeker helaas. 

Als ik het woord KAPOT opzoek op zijn betekenis is het opvallend dat er zich een scala aan mogelijkheden voordoet die er allemaal mee te maken hebben. Het woord komt voor het eerst voor in de Franse taal en betekent in den beginne iets heel anders dan nu in ons huidig taalgebruik. “Codille: oorspronkelijke term in het piketspel pique, repique et capot; capot is hij, die geen enkelen trek maakt, dus alles verliest; ook bij ‘t smousjassen en vijfhonderden.” uit 1890. Of  uit 1858: “een soldaten-overjas, eene kap der mijnwerkers waarmede zij hals en haar bedekken.”

Waar we vorig jaar om deze tijd aan het puffen en steunen waren van de warmte en de hitte, is het nu maar wachten geblazen tot er eindelijk een zonnestraal ons wil komen verwarmen. Het voorjaar wil helaas maar niet van start komen. Ik leid werkelijk aan een chronisch tekort aan liefelijke-lente-vrolijkheid.