De donkere maanden staan weer voor de deur, de eerste lampjes en kerstbomen zijn al aangezet en sinterklaas heeft net voet aan wal gezet. Kortom het is herfst en bijna winter.
Mensen trekken zich terug in hun warme holletjes en maken zich op voor de donkere dagen. Eerst de decembermaand met alle feestdagen en dan de sombere maanden daarna. Januari en februari, ik heb een hekel aan deze maanden. Alles is somber en saai en nat en koud…. Al jarenlang wens ik dat ik een beertje zou zijn, eentje die gewoonweg door deze hele periode heen slaapt. Gewoon opgerold in m’n bedje, mijn vetreserves aansprekend (ik heb er namelijk echt op gespaard, die reserves) en dan halverwege maart wakker worden en de natuur weer zien ontwaken.
Dat zou ik willen!
Nou lees ik op wikipedia dat beren niet eens een echte winterslaap houden, maar meer een winterrust. In tegenstelling tot andere dieren gaat hun lichaamstemperatuur niet naar een zeer laag niveau. Het hartritme vertraagt, maar de temperatuur blijft constant. Ik denk beter zelfs!
In mijn geval zou het er denk ik wel grappig uit gaan zien. Ik diep in winterrust met twee voeten die onder de dekens vandaan piepen, want warmte kan ik daar nog niet verdragen. Sterker nog, in mijn slaapkamer staat mijn raam altijd open en is het er dus echt koud. Maar als ik nu mijn voeten onder de dekens vandaan steek voelen ze de koude niet eens (meer). En dat verbaast me echt, hoe kan dat? Mijn benen daarboven die dan net een stukje deken missen voelen die koude wel degelijk. Echt heel wonderlijk die aangedane zenuwen van mij.
Maar goed, denk eens mee, ik dus slapend in diepe winterrust, twee kleine bruine oortjes steken boven de dekens, mijn poesjes lekker opgerold naast me onder de dekens (zij doen voor de gezelligheid gewoon mee) knorrend en in diepe rust, warm tegen mijn berenvelletje aan. Mijn twee pootjes piepen onder de dekens vandaan, koud geworden, maar voelen toch nog steeds warm. Even geen pijn meer voelen alleen maar slapen!
En dan wakker worden, we strekken ons gedrieën lekker uit en gaan naar beneden. Onze reserves weer aanvullend (wat ben ik slank opeens) met een extra lekker ontbijtje en we staan voor een prachtige lentewereld met de zon heerlijk warm schijnend. Uitgerust kan ik er weer tegenaan.
Echt, als ik kon toveren……
Dit artikel is ook verschenen in de nieuwsbrief CIAP, Spierziekten Nederland, 12 december 2024
Reactie plaatsen
Reacties