Als je mij twee jaar geleden had gevraagd of ik ooit dingen zou doen die door mij als ‘zwevend’ werden ervaren zou ik keihard “Nee” hebben geroepen. Zie je mij al op zo’n matje liggen? Of dat ik dingen zou doen waar ik letterlijk ‘niets’ zou doen? Dat ik tot rust zou komen. Echt niet! Nooit van mijn leven.

Alles is in mindering momenteel. Het licht wordt minder, de bomen verliezen hun blaadjes en ook bij mij was het de afgelopen zomer testen of ik in mindering kon. Maar de vraag bij mij was wel, is mindering ook goed voor mij?

Iemand die aan de bedelstaf geraakt is een niet te benijden persoon. Hij of zij is in grote armoede vervallen en heeft geen geld of bezittingen meer. Door middel van bedelen en het ontvangen van aalmoezen kan diegene in zijn primaire levensonderhoud voorzien.

Wat een zomer, wat een zon en af een toe een klein buitje. Het kon niet op de afgelopen tijd. Helemaal mijn geluk. Mijn optimale periode om energie op te doen, uit te rusten en weer tot mezelf te komen. Als het mooi weer is kan ik stilzitten, met een boek en een glas water in de tuin. Parasolletje erbij, wat kan mij nog gebeuren. De warmte dwingt tot stilstaan, reflecteren, absoluut niets doen, behalve adem blijven halen, diep in en diep uit.

We kreunen, steunen en puffen wat af deze zomer. We transformeren in ons kleine landje naar hete zomers vol zonneschijn en stralende blauwe luchten. We krijgen te maken met het RIVM, die deze keer niet waarschuwt voor corona, apenpokken of andere enge dingen, maar dat we moeten opletten voor extreme zonkracht, ons goed insmeren en veel water moeten drinken. Ons hitteplan bestaat uit drie fases, te weten oververhitting, hitte-uitputting en hitteberoerte. Het mag duidelijk zijn dat de laatste de gevaarlijkste fase is.

Een plank kenmerkt zich -over het algemeen- als een plat lang rechthoekig houten geval. Het is onbuigzaam.

Soms vraag ik me echt af waarom ik helemaal afgekeurd ben. Nu ik niet meer werk gaat het immers erg goed met me. Dus waarom zou ik niet meer kunnen werken? Weet die UWV-arts wel hoe veel ik nog kan?

“Je kan het…”

Prikkels zijn overal. Ik was net aan de wandel en ook daar zijn heel veel prikkels. Mijn voetstappen op de grond, het geritsel achter mij van mijn wandelmaatje, de vogels fluiten, de kikker die kwaakt, etc. Dus op een rustige wandeling zijn er al vele prikkels die op mij afkomen. Dus kun je nagaan als ik dan thuis kom en er nog meer prikkels op me af komen; de klokt die tikt, mijn vriend die iets aan me vraagt, de visite die super gezellig aanwezig is, maar heel veel verhalen vertellen. Kortom prikkels zijn in mijn hoofd soms een soort van explosie.

In de heerlijke lentezon lig ik op mijn buik even lekker op te warmen en wat bruin te kleuren. Mijn tuin is erg klein maar heeft wel de hele dag zon, dus is het er fantastisch toeven. Al liggend op mijn buik zie ik tussen de tegels een héél klein minibloempje staan. Normaal zou je dat van grote hoogte niet zien of het eruit trekken als zijnde onkruid, maar nu kan ik het eens goed bekijken en observeren. In al zijn kleinheid is het namelijk een waar kunstwerkje.

Via Jouwweb.nl krijg ik een berichtje dat mijn website 1 jaar bestaat! Met taart en ballonnen maakt de website mij blij met dit berichtje. Alweer 1 jaar aan blogs schrijven, 1 jaar waarin ik mensen blij kan maken met herkenning in elkaars leven. 1 jaar van prachtige, lieve reacties.

Het is een grappige waarheid, maar vrouwen hebben áltijd koude voeten.  Gelukkig hebben de meeste vrouwen een man naast zich waar ze zich aan kunnen warmen. Of ze kopen een elektrische deken bij gebrek aan een man. Een vrouw naast je hebben heeft vaak niet zoveel zin omdat zij ook koude voeten heeft. Het is gelukkig wetenschappelijk bewezen.