Zielig

Maar dan is er opeens een gewone donderdagmiddag. De dochter van mijn vriend en haar twee zoons komen bij ons logeren. Dochterlief gaat de volgende dag trouwen en wil vanuit het huis van haar vader trouwen. En aangezien haar papa nu bij mij woont, slapen ze gedrieën bij ons.  

De jongens, 10 en 13 jaar oud, stuiteren alle kanten op van de spanning. Ze verheugen zich ontzettend op de bruiloft, maar spannend is het zeker.

En hoewel het super gezellig is in de tuin raak ik ongemerkt toch wel wat overprikkeld. Ik krijg het pas door als ik de poezen eten wil geven en mijn motoriek niet meer naar behoren werkt. Mijn energiepeil is opeens drastisch gedaald.

Wanneer ik iets uit de koelkast wil pakken valt de geitenkaas bovenop de dikke poes die daaronder nietsvermoedend staat te genieten van haar diner. Poes schrikt zich een ongeluk, maar na een liefdevol sorry laat ze zich toch weer overhalen verder te gaan eten.

Zonder mijzelf te verwonden, snij ik de komkommer en stop de schijfjes in een bakje. Maar als ik het bakje oppak om verderop neer te zetten valt het met een donderende knal gewoon uit mijn handen; scherven en schijfjes vliegen door de keuken. De poezen schrikken zich wederom een hoedje en vluchten de tuin in. Echt zo zielig, een sorry volstaat niet meer. Ze komen mooi niet meer terug.

Ik zet in de tuin wat nieuw voer voor ze neer, hopelijk is dat even een veiliger plek. Maar als ik in de schuur iets uit de extra vriezer wil pakken val ik domweg om. Bovenop de fietsen die met een luid gevloek omvallen wat gepaard gaat met een boel herrie. Blauwe plekken en een gescheurde nagel tot gevolg (shit, zo hard gespaard om ze lang te laten groeien voor de bruiloft) en twee katten die met een luid gekrijs wederom van schrik de tuin uitvluchten. Drie keer sorry heeft echt geen zin meer, het vertrouwen is geschaad.

Angst om te gaan koken, zou straks de jus niet ook over mij heenvliegen? Ik neem even adempauze. Even een stukje komkommer halen bij mijn ouders, die 100 meter verderop wonen. Even lucht scheppen en mezelf tot rust brengen, voor ik weer iets engs ga doen.

In een flits van helderheid bedenk ik mij dat de UWV-arts toch wel degelijk gelijk heeft gehad om mij af te keuren. Want die momenten dat het niet goed gaat is een voorland voor later, waarin dit soort voorvallen misschien wel dagelijkse kost gaan worden. Dat is wel een zielig vooruitzicht. De schrik zit er wel goed in, het houdt me later uit mijn slaap en het kost moeite om het los te laten.

Vanaf nu doe ik weer rustig aan. De bruiloft is achter de rug, een schitterende dag. De band met de poesjes is weer hersteld, gelukkig hebben ze een kort geheugen. Maar ik zal alvast veel gaan oefenen op het sorry zeggen tegen ze. Ik wil niet dat ze zielig zijn. Met extra knuffels, om het vast goed te maken voor alles wat ze nog gaan meemaken door mijn rare capriolen.