Overdri(j)ven is ook een vak

door: Nicole Weddepohl, 21 februari 2021

In het ziekenhuis, op de afdeling revalidatie, werd mij uitgelegd dat er mensen zijn met een
onderdrive (die doen niets) en mensen met een overdrive (die doen teveel, kennen hun grenzen niet,
gaan maar door, hebben weinig/geen zelfzorg). En ik zat op de 10 van overdrive. Ik deed altijd teveel,
had geen grenzen. Dus het doel van de revalidatie werd leren je grenzen te herkennen en leren
accepteren dat je niet meer alles kan.
En daar was ik dan, vrouw, toen nog 52 jaar, vol energie en wil om te leven, te leren, te doen, maar
ook met een ziekte die mij steeds meer dwong om juist minder te gaan doen. Mijn twee grote
hobby’s -wandelen en improvisatietoneel- lukten niet meer, beide hobby’s werden ondergesneeuwd
door de dwang 32 uur te blijven werken. Alles moest daarvoor wijken want daar haalde ik immers
bestaansrecht -en vooral salaris- uit.
Ik moet zeggen: ze hebben een zware dobber aan mij gehad daar op de revalidatie, de overdrive was
zo ingesleten, zo vanuit het verleden aangeleerd, ziek zijn mag immers niet werd mij altijd geleerd.
Alles werd uit de kast getrokken daar in het Meander: fysiotherapie om weer te leren omgaan met
mijn balans, maatschappelijk werk om te leren omgaan met de grenzen, ergotherapie om te leren die
grenzen in de praktijk toe te passen. En toen dat allemaal nog niet genoeg was werd ook een
psycholoog ingezet om toch maar door te dringen tot die dikke schedel van mij.
Dus al doende in dat rare jaar van 2020 leerde ik om eerst maar eens een stap terug te doen, opdat
ik mijn hobby wandelen kan blijven doen. Want wandelen is mijn leven, dat houdt mij erbovenop. En
hoeveel pijn mijn benen ook doen, mijn ratio weet “je spieren doen het gewoon nog” dus doorlopen
en de pijn voor lief nemen, want hoe mooi is onze natuur.

Wandelen is niet om ergens te komen, maar om ergens te zijn!

Wat kan ik enorm genieten van een knopje dat uitkomt, een vogel die overvliegt, een rups die
rondkruipt op een bloem, een sneeuwpop, een vertakking in een boom, een weids uitzicht;
Nederland is echt zo ontzettend mooi, daar hoef je echt niet ver voor de deur uit. En weer of geen
weer, ook in de regen is het heerlijk lopen, lekker fris en super trots op mezelf als ik dan toch weer
gegaan ben. En met voldoende afleiding kan ik de pijn weer even vergeten, dat komt later thuis wel
weer.
Ook zo gek, denk ik een steentje in mijn schoen te voelen of lijkt het dat een sok dubbel zit. Het
gekke is dat als ik mijn schoen helemaal uitdoe er nooit iets is. Niks steentje of scheve sok. Het hoort
echt bij CIAP, die hersens die ons in de maling nemen. Dus nu hou ik mijn schoenen lekker aan, het
gaat vanzelf weer weg als ik me weer laat afleiden en lekker doorstap.
En dan is er natuurlijk het vallen, plotsklaps lig ik dan onderuit. Laatst waren mijn vriend en ik bij een
drukke weg aan het oversteken en poef daar lag ik, dook zo de berm in. Mijn vriend draaide zich om
om te kijken waar ik bleef, was vol verbazing dat hij me niet zag, tot hij naar beneden keek: lag ik
daar languit, hij had me niet eens horen vallen.
De meeste duiken zijn tot nu toe goed gegaan, op een paar schaafwonden na, dacht ik….. want
hoorde gister van de revalidatiearts dat ik al een half jaar rond schijn te lopen met een ‘gebroken’
enkel. Na een röntgenfoto werd duidelijk dat de pijn na de val toch niet zomaar aanstellerij of een
verzinsel was, maar het was echt iets. Het was een bewezen pijn.
Dus nu via huisarts naar orthopedische chirurg (hoe dat gaat aflopen moet ik hier dus nog even in het
ongewisse laten).
En een bewezen pijn is stiekem eigenlijk best wel fijn, want wat is CIAP eigenlijk? De neuroloog die
mij de diagnose CIAP en DVN gaf zei het bijna vrolijk, alsof het niets betekende. Hij gaf aan dat ik er
niet dood aan zou gaan en dat het ziekteverloop super langzaam zou gaan. Nou met dat laatste was
ik het al meteen niet eens, de pijn en de disbalans verliepen snel en ik voelde me totaal niet serieus
genomen. Na een zoektocht via een lotgenoot aan een super neuroloog in Weert gekomen. Erg ver
weg als je zoals ik in Leusden woont, maar dat heb ik er graag voor over.
Het heeft, door deze manier van de diagnose aan mij geven, erg lang geduurd voor ik überhaupt mijn
ziekte kon zien als ziekte, ook daar heeft een jaar revalidatie echt wel bij geholpen: ik ben dus echt
geen aansteller.

Bij de fysiotherapie wel een keertje valtechnieken geoefend, op je schouder vallen en dan doorrollen,
maar dat heb ik in de praktijk nog niet toe kunnen passen tussen de bomen door. En ik lach er maar
om als ik weer eens languit lig, kijk niet eens meer om me heen wie me heeft zien vallen, de
schaamte voorbij, want dit is nu eenmaal de ziekte, de plotselinge disbalans, de duik de natuur in.
En het helpt mij enorm om een doel te hebben: ik wil zoveel kilometers lopen dit jaar. Want met een
doel voor ogen wordt het een stuk makkelijker om toch naar buiten te gaan. En ja, ik heb het doel
haalbaar gemaakt en niet overdreven, geen overdrive dit keer. Mijn doel was om in het jaar 2020
2020 kilometer te lopen. Het kwam neer op gemiddeld 5.5 kilometer per dag, dat is een uur per dag.
Alle gelopen kilometers met de wandelschoenen aan hield ik keurig bij in een boekje. En in de
weekenden wat langere tochten. Helaas constaterend dat het langere wel steeds korter werd omdat
de benen toch steeds minder kracht kregen. Van 42 km, naar 30, en nu is 15 wel een goed aantal.
Soms baal ik er enorm van dat het nog maar zo ‘weinig’ is, daar is dan de overdrive weer, het voelt
steeds als een enorme stap terug in kunnen, in plaats van genieten van wat ik nog wel kan. Maar dan
is de knop weer om en ga ik er weer voor: 15 km is ook een mooi aantal.
Ik heb mijn doel gehaald, ik heb vorig jaar in totaal 2050 km gelopen een hele prestatie, al zeg ik het
zelf. Nu mezelf weer hetzelfde doel gesteld alleen 1 kilometer meer dus 2021 km. Dus ik probeer
mijn overdrive te temperen maar wil zeker ook niet doorschieten naar een onderdrive. Het
toverwoord blijft toch BALANS. Prachtig woord maar zo ontzettend moeilijk om daar goed mee om te
gaan.

Zo ook balans in mijn wekelijkse avondhobby improvisatietoneel. Super fijne groep om samen mee te
spelen, maar de avonden waren zwaar, veel pijn en ontzettend moe. Het kostte me zoveel, ik begon
erg te twijfelen, doorgaan of stoppen. Waarop mijn maatschappelijk werkster aangaf “ziek zijn vraagt
om opofferingen” en ik daar in mee kon gaan: dus aangegeven bij de groep dat ik helaas ga stoppen.
Maar een kleine week later sprak ik mijn psycholoog die me eigenlijk op mijn kop gaf voor deze
keuze, ik was alleen maar weer hard aan het werk om mijn 32-uurs baan te kunnen gaan doen en
geen energie meer over te houden voor de leuke dingen. Privé is ook een leven en niet alleen je
werk. Dus na een week met hangende pootjes terug naar mijn groep en gelukkig werd ik weer met
open armen ontvangen. Mezelf nu voornemend op woensdagmiddag eerst te gaan slapen opdat ik
de avond hopelijk wat beter zou kunnen volhouden.

Balans, het woord zegt het al. De uitleg die Wikipedia eraan geeft is ‘een overzicht van bezittingen,
de schulden en het eigen vermogen van een persoon.’ Dus als ik mijn CIAP ga bezien in een overzicht
van bezittingen in schulden en mijn eigen vermogen wordt het me opeens helderder.
Schulden zijn de pijn, de vermoeidheid, het vallen, de stijfheid in mijn handen.
Eigen vermogen is een mooi woord want het is in mijn eigen vermogen te blijven wandelen, te
blijven toneelspelen, te blijven genieten van de kleine dingen. Het vermogen om doelen te kunnen
stellen om te genieten van het leven!
Want ik blijf bewegen, een onderdrive is niet goed en een overdrive ook niet.
Daartussenin, dat zoek ik, want hoe je het ook wendt of keert: overdrijven blijft een vak.