Angst brengt je meestal nergens. Het houdt tegen. Het stagneert en is vaak negatief geladen.
En ik voel angst voor de ziekte die ik heb. De progressie, de achteruitgang, de constante zoektocht waar gaat dit naar toe? Waar houdt t op? Wat kan ik nog meer doen om het proces tegen te gaan? Kan ik überhaupt iets doen of is alle fysio eigenlijk onzin? Staat mijn pad toch al vast?
Dit schilderij met de naam "Levensboom" heb ik geschonken aan mijn
fysiotherapiepraktijk Tolgaarde te Leusden.
Als dank en als levenskracht bij weer een klap van het hart.
Hij is daar ook te bezichtigen.
En ik weet ook wel dat dit doemdenken me nergens gaat brengen. Beter is het om positief te blijven en te genieten van de zonneschijn en de leuke dingen die er nog wel zijn.
Zo heb ik ook een rare angst om naar de bijeenkomsten van de spierziekte vereniging te gaan. Mooie onderwerpen die me interessant lijken. De lotgenoten die ik zou ontmoeten. Het contact dat me heel veel goed zou doen.
Maar stom genoeg laat ik me door mijn irreële angst tegen houden. Want ga ik daar niet allemaal spiegels tegen komen? Dat ik vóór lotgenoten kom te staan die zoveel slechter al zijn dan ik nu ben. Of… Dat ik mezelf meteen weer die aansteller vindt.
De toekomst zien… dit kan mij ook allemaal gebeuren. Dus angst weerhoudt mij ervan om naar dit soort bijeenkomsten te komen.
Angst heeft ook een positieve uitwerking. Het beschermt. We rennen weg, blijven juist heel stil staan of slaan er meteen op los. Vechten vluchten bevriezen. Het zit in ons reptielen brein. Onze eerste reactie is pure angst. Heel snel later komt het limbisch denken -oftewel ons emotionele zoogdieren brein- en kunnen we pas op de plaats maken. Daarna gaat de neocortex het overnemen. Dit is ons cognitieve mensbrein en stelt ons in staat om de situatie goed te overzien en te overdenken.
Het is vrij complex ons brein maar dit drie-enige brein is voor mij nog vrij simpel te snappen.
Dus als ik mijn mensbrein aan zou zetten zou ik goed kunnen beredeneren dat mijn angst totale onzin is. Dat de bijeenkomsten van de vereniging zeer zinvol zijn. Het ontmoeten van lotgenoten zeer helpend is. Dat ik er veel aan zou hebben. Ondanks de spiegels die ik ongetwijfeld zal tegenkomen. Maar is juist in de spiegel kijken niet wat ons tot mooi mens maakt?
Dus ik zou mijn angst opzij kunnen zetten en mezelf inschrijven voor de volgende bijeenkomst, dan in de auto stappen, gewoonweg gaan.
Ik ben bang dat er nog wat reptielen op mijn pad zullen zijn voor ik de stap ook echt ga zetten.
Maar bij deze beloof ik… ik kom echt een keer!
Deze blog is ook gepubliceerd in: Nieuwsbrief CIAP/MGUS-pnp, oktober 2023
Reactie plaatsen
Reacties