Je staat er eigenlijk nooit bij stil dat handen zo ontzettend gewoon zijn, dat ze altijd doen wat je wilt en dat alles lukt wat je brein ze vertelt te moeten doen. Althans, ik stond er nooit echt bij stil. Mijn handen waren gewoon mijn handen, een complex meervingerig lichaamsdeel. Vijf vingers en een heleboel botjes en kootjes. Ze bewogen als ik ze aanstuurde, en dat was fijn. Het werkte.
Maar opeens is er een slopende ziekte die als een sluipmoordenaar steeds meer coördinatie van je afpakt. De woorden complex en meervingerig krijgen betekenis, het lijken twee losse wezens die je goed moet kunnen aansturen als je wilt dat ze naar je luisteren. Maar blijkbaar zijn het plotsklaps dove wezens, in ieder geval geven ze geen gehoor meer aan mijn brein.
Zo gaat schrijven langzaamaan steeds moeizamer. Het zetten van een handtekening is opeens niet meer vanzelfsprekend, het is een krabbeltje geworden dat nergens meer op lijkt. Gelukkig valt het de gemeenteambtenaar niet op, die geeft je nog vrolijk je nieuwe paspoort mee. Je bedankt hem snel, wegwezen denk je nog. Maar de krabbel wordt steeds raarder, dus dan is er alleen nog maar een paraaf. Ook die volstaat blijkbaar, gek dat het niemand opvalt denk ik dan. Gelukkig maar denk ik erachteraan…
De handtekening die een paraaf wordt, een pot die niet meer open wil, het mes dat uit mijn hand valt, de pen die wegglipt, het stofje dat ik niet meer van de grond geplukt krijg en die rotverpakking die zich onmogelijk laat openen. Handen die voelen als vervreemde wezens waar ik me maar mee moet behelpen. Het gevaar is onmerkbaar en onverbiddelijk toegeslagen, de achteruitgang steeds zichtbaarder.
De sluipmoordenaar, hij laat zich niet arresteren. Hij blijft mij stalken, bespringen, betasten als een ongewenste gast. Vermoordt mijn handwezens langzaam en van binnenuit. Mijn lieve dove wezens, langzaam vermoord worden. En toch, het blijven mijn twee wezentjes. Ik moet ze met wat meer geduld gaan aansturen, de moordenaar te slim af gaan zijn met diverse hulpmiddelen.
We redden ons wel, mijn wezentjes en ik…
Reactie plaatsen
Reacties