In mijn woonkamer staat een kastje, een zogeheten meidenkast. Twee bruine deurtjes en een grote lade bovenin. Een gewone simpele kast zou je denken. Maar het is mijn medicijnkast, mijn meiden passen er niet in namelijk.
Medicatie, het is een raar gebeuren. Eerst moet je het al voorgeschreven krijgen. De bijwerkingen moet je maar voor lief nemen, wil je in ieder geval een beetje minder pijn ervaren. Dus na diverse pogingen met allerlei verschillende middelen is er uiteindelijk één die wat minder bijwerkingen heeft. Vooruit dan maar. Ik doe het er maar mee, de keuze is niet reuze bij polyneuropathie. Dat mijn hoofd verandert in een wattenhoofd wordt een apart verhaal. Want dat hoofd, daar valt nog veel over te vertellen.
Dan de transfer tussen Weert (waar mijn neuroloog werkt) en Leusden (waar ik woon). Dat gaat altijd fout. Ik kan er vergif op innemen dat het wederom niet goed loopt. Waarom het niet een keer in één keer goed kan gaan in deze moderne tijd in een klein landje is mij een raadsel. Wordt steeds van het kastje naar de muur gestuurd.
Maar ook hier zal ik mee moeten leren leven. En het ligt niet aan het ziekenhuis in Weert, laat ik daar wel helder in zijn. Afijn, na verschillende telefoontjes heen en weer en gedoe en veel tijdsverspilling is het recept eindelijk klaar om aan mij, de patiënt, overgedragen te worden.
En dan krijg ik eindelijk een super grote tas mee met allemaal doosjes met daarin stripjes van 7 pillen. Héél veel dozen. En daar komt mijn kastje dan goed van pas, want daar passen alle dozen dan net in. En als ik dan netjes aan de apotheek vraag of ik niet weer de pillen in één pot kan krijgen, omdat ik vind dat al die strips zo ontzettend belastend voor het milieu -en voor mijn kast en voor mijn handen- zijn, krijg ik echt heel pinnig te horen dat ze die niet speciaal voor mij kunnen bestellen.
En ze bestaan echt die potten, heb het namelijk één keer mogen ontvangen, denk een foutje toen, maar alla. Dus mijn vraag is echt niet gek of raar of….
Ik kan daar zo boos over worden, mijn kastje propvol dozen en strips en binnen 3 maanden begint het hele circus weer opnieuw. Een berg afval achterlatend waar je u tegen zegt.
Als ik nou toch mijn meiden in die kast zou stoppen en dat afval in de reet van de apothekersassistente, zouden het milieu en mijn humeur er dan niet een stuk beter uit zien?
Reactie plaatsen
Reacties