Wat als je werkende leven opeens niet meer zo zeker is omdat er een spierziekte is gediagnosticeerd en je niet weet wat dat met je lijf gaat doen? Wat als je zo super moe bent dat je in de middag moet slapen omdat je het anders niet meer volhoudt. Wat als je één jaar ziek bent je opeens naar een ander spoor gerangeerd moet worden omdat je niet meer kan voldoen aan je functieprofiel? Wat als je opeens op het 2de spoor komt en er een wissel moet plaatsvinden in je zekere bestaan?
Dit overkomt mij nu en ik moet zeggen het voelt niet oké. Ik voelde me altijd een intercity, een TGV misschien zelfs wel. Alles hup hup snel, geen tijd voor stilstaan, voor emoties of voor rust. Maar nu ben ik als een kapotte bovenleiding, een vastgevroren wissel, heb ik vierkante wielen en voldoe ik kennelijk niet meer en ben ik plotsklaps omgeleid naar het 2de spoor.
En dan opeens is er BOEM dat stopontspoorblok waar ik tegenaan bots en ik met een grote rare droomachtige buiteling wakker word als boemeltje. En daar ga ik dan, PUFPUF langs de stationnetjes. Ik heb inmiddels -na een jaar gedeeltelijk ziek zijn- geaccepteerd dat ik niet meer zo hard rijden kan.
Moet nu weer gaan solliciteren, op mijn 53ste, omdat ik als boemeltje niet meer voldoe aan het functieprofiel. Mijn leven onzeker over wat het UWV -als mega grootheid- straks over mij gaat beslissen. Word ik boven of onder de 35% afgekeurd? Vinden ze mij het boemeltje of toch meer een sprinter? Heb ik straks nog voldoende geld om van te leven? Kan ik mijn hypotheek nog betalen? Het voelt nu zo onzeker en oneerlijk.
Ik dacht tot mijn pensioen wel mijn baan te hebben gevonden. En nu ben ik op een inhaalspoor gezet en moet ik een andere baan zoeken die meer passend is. En als boemeltje, met al mijn oude gebreken moet ik me ook nog voor gaan doen als sprinter om maar weer aan een nieuwe baan te komen. Die, aldus de arbeidsdeskundige, niet persé leuk hoeft te zijn, als hét maar voldoet aan het feit dat ik weer uren moet gaan maken. Pauzeren op elk stationnetje zit er niet in. Dus op zoek naar een baan die mij de komende 14 jaar nog voorziet van passend werk met voldoende uren, dat is nu mijn opdracht. Defect of niet, doorpuffen maar.
Ik vind het maar niets dat 2de spoor. Ik ben nog lang niet bij het eindstation en moet nog een heel eind, maar ik heb geen idee hoe ik dit als defect boemeltje moet gaan bereiken.
Dus pufpuf ik voor nu maar rustig verder, de onzekerheid maar ver in het achterste treindeeltje weggestopt. Hopend op een spoorwissel dat mij naar het juiste pad leid.
(wordt vast vervolgd)
Reactie plaatsen
Reacties
Hallo heel herkenbaar,heb zelf de diagnose CIAP gehad 12-4-2021 mijn leven sta op zijn kop 38 jaar bij hetzelfde bedrijf gewerkt en nu in het 2e spoor. Ben al een jaar bezig om mijn uren op te bouwen maar het lukt mijn niet,nu naar de diagnose vallen de puzzelstukjes wel in elkaar,het verveelde is dat er totaal geen begrip is van de organisatie,of dat ik er om gevraagd hebt. Ik hoop dat alles goed komt zeker financieel,wel weet ik dat het andere nooit meer goed komt dat is al doorgedrongen nu er mee leren leven. Gr Hans Klein