Gelukkig

Het is geluk in zijn pure vorm waarbij ik me zo tevreden voel dat er even geen enkel moment van lijden bij aanwezig is. Even vrij van pijngevoel alhoewel mijn benen in brand staan, het deert even niet.

Daarboven op die berg die 218 meter boven NAP uitsteekt met een schitterend uitzicht rondom is het leven heel even perfect. Voelt het als licht en kan ik meereizen op de zonnestralen. Er overvalt me een diepe dankbaarheid dat ik dit nog kan. Dat mijn lijf nu nog in staat is om deze bergen te bedwingen. Te bewandelen, te dalen en te stijgen.

Eén spannend moment kwam toen ik een steile trap omhoog beklom waarbij een grote hond naar beneden liep recht op mij af. En ik als bange schijterd voor honden kon in mijn opperste gelukzaligheid zelfs dit monster tegemoet treden zonder angst. Het leverde wel een moment van wankelheid op toen ik bijna steil achterover viel, zo recht de diepte in. Mijn evenwicht totaal verstoord en uit balans. Maar doordat ik mij zo licht als een veertje voelde, wist ik mij te herstellen. De grote hond liep vrolijk langs mij heen, zich niet bewust van het gevaarlijke wankele moment. Ik vervolgde gelukkig mijn weg naar boven via de lange steile trap, op weg naar weer een prachtig uitzicht.

Ik was, samen met mijn vriend, een weekje op vakantie in Zuid Limburg. Wat een prachtig deel van Nederland, ik voelde me er gelijk helemaal thuis. Gek hoe een bepaalde mooie plek je een totaal geluksgevoel kan geven. En of dat nou hier op deze berg is, of thuis in het parkje, de natuur maakt dat er rust over mij heen komt en dat ik even alles vergeet.

Dus ja ik blijf wandelen, ik blijf op zoek gaan naar dat heerlijke moment van opperste gelukzaligheid en diepe rust.

Gelukkig zijn betekent dat we tevreden zijn met de huidige levensomstandigheden en daar boven op die berg klopte even alles. Met diepe oprechte dankbaarheid, het leven weer terug relativerend tot zijn pure vorm van zijn.

Dwalend op het licht van die ene zonnestraal kon ik even heerlijk wegzweven van geluk.