Een trap lijkt een heel normaal ding. Het heeft vele treden, de ene trap meer dan de ander. Het verbindt de ene verdieping met de andere. Het is over het algemeen een stevige constructie, degelijk gebouwd door goeie vaklui. Je staat daar nooit bij stil als je hem beloopt, bestijgt, beklimt. Afhankelijk van je conditie ben je gewoon opeens boven. Hijgend, puffend of breed lachend met nog genoeg adem. Een trap is een normaal ding.
Tot de trap opeens een trede mist en je het gevoel hebt dat je naar beneden valt. Er is geen bodem meer, je voet heeft geen grond meer. Je hebt in één milliseconde helemaal niks en je voelt je keihard vallen. Dat gapende gat is donker en groot en zwart. Je valt, je zweeft, je vliegt, je stort en je klettert de leegte onder je in. Een tekenfilm flitst aan je voorbij. Je voelt je als een astronaut die los de ruimte inschiet. Monsters staan je op te wachten daar onder je, of van die dikke pennen waar je op kan vallen. Maar het kan ook een bloemenbed zijn waar je zachtjes op landt. Waar je nieuwsgierig om je heen staat te gapen, daar in dat gat. Gek zoals mijn brein in een héél klein tijdsbestek zoveel fantasieën kan laten ontspruiten. De meest maffe ideeën flitsen door mijn hoofd als mijn voet opeens de traptrede niet meer voelt.
En als ik dan heel even daar in de lucht hang is er na die seconde weer de logica die mijn brein ook nog heeft. Er is wel een traptrede, maar je voelt hem niet. Het gebouw stort niet in, je loopt nog steeds. Kijk maar, je andere voet heeft de volgende trede alweer te pakken. De donkerte lost op, het valgevoel vervaagd en ik kan mijn weg gewoon vervolgen. Het is altijd maar één tree waar mijn voet geen gevoel meer heeft. Dus opgelucht vervolg ik mijn pad naar boven. Wederom is mijn grond stevig gebleven, ik heb het weer overleefd. Mijn gapende gat dat plotsklaps zomaar zonder waarschuwing opdoemt.
Ik overwin het keer op keer, mijn gapende gat.
Reactie plaatsen
Reacties