Er is een Chinees gezegde dat luidt: ‘als er een deur dicht gaat, opent zich ergens anders een venster’. Dit betekent dat voor elke mogelijkheid die wordt gesloten, altijd een kans of alternatief verschijnt.
En bij mij was die deur gesloten. Alsof er een middeleeuws kasteel haar brug had opgetrokken, de poort had gesloten en de sleutel had gesmolten. Niet meer kunnen en mogen werken. Afscheid genomen van zoveel leuke dingen in mijn leven omdat de ziekte mij dwong steeds rustiger aan te doen.
En al dwalende door mijn kasteel, met al mijn wanhoop en twijfels van ‘wat nu?’ ging er een venster open.
Het duurde even, een half jaar ofzo, maar daar was het opeens. Een klein venstertje bovenin het kasteel stond opeens open. En net als goudlokje gooide ik mijn haren naar buiten en klom zo naar beneden.
En daar was weer licht, ruimte en vrijheid om mezelf op een andere manier te leren kennen. Ik ontdekte dat ik best wel goed ben in schilderen. Voor het eerst in mijn volwassen leven pakte ik een kwast en schilderde een koe. Bijgestaan door een lieve juf die mij pushte door te zetten en me niet gek te laten maken door mijn eigen onzekerheid. En dat overwinnende en met een geschilderde koe naar buiten lopende voelde ik dat er iets nieuws was aangeboord. Dit is leuk, hier kan ik wat mee.
En ook thuis bij vriend en ouders was er een groot enthousiasme. Ze zagen mij al als de nieuwe Van Gogh geloof ik. En dat hielp natuurlijk enorm in mijn erkenning en het overwinnen van mijn onzekerheid. Nu niet op mijn werkzaamheden, maar op mijn kunst erkenning krijgen geeft enorm veel voldoening.
Dus een nieuwe hobby gevonden waar ik nu dagelijks mee bezig ben.
Daarnaast ben ik vrijwilliger geworden in ons kleine theater De Tuin in Leusden als gastvrouw. Mensen ontmoeten die een leuke avond tegemoet gaan. Het kost me veel energie omdat het in de avond is, maar geeft ook veel terug. En ik heb daar goede afspraken gemaakt dat ik op tijd weer wegga, dat helpt ook.
Dus al met al heb ik het nu goed voor elkaar. Ik geniet nog steeds van het wandelen, alhoewel dat steeds minder wordt. De lange tochten lukken me niet meer zo goed. Maar ik geniet ook van de dagelijkse rondjes door de Schammer, een klein natuurgebied hier in Leusden. Mijn achtertuin zou je kunnen zeggen. En dan dagelijks even de kwast pakken, yoga, fysiotherapie, mijn agenda is vol.
Wat de arboarts van het UWV tegen mij zei ‘pluk de dag’ is mij nu gelukt. Ik ben werkelijk aan het plukken. Hele armen vol.
En mijn CIAP? Ach, die gaat niet beter of slechter dan een jaar geleden. Hij hobbelt nog steeds achter mij aan dat CIAPkereltje. Lastig, maar te overzien. Af en toe mag hij mee schilderen van mij… hij maakt er helaas altijd zo’n bende van.
Ik doe niet moeilijk, ik schop hem gewoon het geopende venster uit. Heerlijk! 😊
Geschilderd door Nicole Weddepohl januari 2023
Reactie plaatsen
Reacties
.. dit getuigt (je) karakter. Pluk er maar bossen vol van voor in je 'vaas', mijn pluim!
Nou Nicolle,
Wat zien die schilderijen er prachtig uit. Je bent een natuurtalent. Ga zo door!
Zo fijn dat je ondanks dat je afgeurd bent, toch weer wat invulling kan vinden waar je van kan genieten. Ik ben er ook mee bezig, je moet kijken wat je kan en wat er gaat gezien ook het minder gevoel hebben in de handen of pijn. Maar het komt goed hoor, we laten die CIAP ons niet ten onder brengen.