Nu, een paar weken later, is het allemaal definitief. Ik ben voor 100% afgekeurd en krijg vanaf 7 maart (dan ben ik 104 weken ziek) een verzekeringsuitkering tot mijn pensioen. Het is officieel, ik ben vanaf nu ongeschikt bevonden om nog langer arbeid te verrichten.
Maar een groot leeg gevoel heeft nu de overhand. Ik ben pas 54 jaar en nu al met “pensioen”. Mijn vriend zou het wel weten met z’n vrije tijd. Hij is 61 en verlangt naar zijn pensioen. Toch anders denk ik dan, het voelt heel anders of je je hele leven volwaardig werk heb kunnen verrichten en daar trots afscheid van kan nemen. Ik ben nu afgekeurd op een ziek lijf en een vermoeide geest. Het is niet vrijwillig. Net twee zware studies met veel moeite afgerond en kan er nu niets meer mee. Ik heb nog zoveel in mijn mars denk ik dan. De harde waarheid is dat het niet meer lukt. Afgekeurd, ongeschikt, onbruikbaar, niet goed meer: zo voelt het ook.
Iemand appte mij: ”wat rijk en een zegen dat jij niet meer overvraagd wordt voor wat betreft je belastbaarheid om je inkomen te (moeten) verwerven. Je gaat een nieuwe levensfase in.” En dat komt van een lotgenoot, ook afgekeurd op jonge leeftijd. Hij weet van de leegte, het weer opbouwen om je weer nuttig te voelen.
Pffft, ik vind het een heel gevecht in mezelf en wordt er doodmoe van. Ik probeer de dag te plukken, echt waar, maar de leegte overheerst. En dáár voel ik me dan weer schuldig over.
Dus feliciteer me maar, het mag echt. Het helpt mij om anders te gaan kijken.
Op de langere duur, dat dan weer wel.
Reactie plaatsen
Reacties