“Moet ik je nou feliciteren, of niet?” Deze vraag werd mij de afgelopen dagen tweemaal gesteld. En het gekke is dat ik het antwoord echt niet weet, is het een felicitatie waard of juist niet?
Afgelopen week had ik het adviesgesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Het werd geen lang gesprek. De arts had zich zeer goed ingelezen in mijn uitgebreide dossier dat ik hem had toegestuurd. Hij had niet veel vragen meer. Hij zei dat CIAP een rare ziekte is en dat mijn belemmeringen groot zijn. Hij hoorde me even aan over mijn dagritme -vooral slapen en rustig aan doen- waarna hij zei: ”het is nog erger dan ik dacht.” Waarop hij de conclusie trok dat hij niets anders zag dan mij voor 100% arbeidsongeschikt te verklaren. Dat ik in aanmerking kom voor de IVA, hierdoor heb ik geen sollicitatieplicht meer en ook geen bemoeienissen meer heb vanuit het UWV. Hij gaf aan dat het enkel een advies betrof aan het UWV en dat de arbeidsdeskundige er nog anders over kon denken.
Eenmaal opgehangen was ik verbijsterd. Ten eerste om de snelheid waarmee alles had plaatsgevonden en het ogenschijnlijke gemak om 100% afgekeurd te worden. Ten tweede om het feit dat ik nu afgekeurd ben, voor altijd, terwijl ik mezelf nog best zie werken (nou ja, dat zegt mijn strenge kant, die niet werken de ledigheid des duivels vindt).
Dus daar zat ik dan, wetende dat IVA het best haalbare is in mijn situatie. Dat het heel fijn is na al die afwijzingen op sollicitaties, dat ik geen energie meer heb om te werken, dat ik echt kapot ben. Ik had het niet verwacht, althans ik dacht dat ik een heel gevecht aan moest gaan met de arts om er maar 35% uit te slepen. Dan ben je namelijk gedeeltelijk afgekeurd.
En nu was ik helemaal afgekeurd. Het heeft ook een zeer negatieve klank, afgekeurd zijn. Het betekent ook ongeschikt, inadequaat, incapabel, incompetent, onbruikbaar, etc. Dat was ik opeens allemaal van de één op andere minuut. Dat doet best pijn.
Aan de andere kant is het natuurlijk een felicitatie waard. Het is een enorme erkenning naar mijn (onze) ziekte. Het geeft financiële zekerheid tot mijn pensioen. CIAP is dus een echte ziekte, ik stel me niet aan. Het geeft absolute vrijheid en rust en ruimte om weer te kunnen ademen. De arts zei nog letterlijk “Pluk de dag” ga genieten van elke dag.
Dus hoewel het nog een hele weg zal worden om te gaan accepteren dat ik vanaf nu niks meer hoef en ik me misschien wel ga vervelen, kan ik nu, drie dagen na het belletje zeggen “JA! Je mag me feliciteren. Dat is de ziekte waard. Ik ben het waard.
Dus vanaf nu is Carpe Diem mijn levensmotto; ik pluk de dag en leef in het hier en nu.
Oprecht zal dit misschien wel de moeilijkste les ooit gaan zijn.
Reactie plaatsen
Reacties