Wakker worden in bed dat voelt als stroop met een lijf dat in brand staat, benen die voelen als lood. Het is elke dag een hele klus om op te staan, om te herrijzen zeg maar. Raar is dat CIAP juist in de ochtend zich zo manifesteert. Na een hele nacht rust zou je denken dat het juist uitgerust zou moeten zijn.
Maar niets is minder waar. Het lijf voelt alsof het een prestatie op wereldniveau heeft volbracht. Als een topsporter die zojuist de finish als eerste heeft bereikt, zijn lijf tot het uiterste gedreven. Maar goed, de wekker gaat, de poezen draaien om mijn hoofd en trachten met hun pootjes mij uit bed te klauwen. Eten willen ze tenslotte, dus krijg ik liefdevolle kopjes.
Mijn lijf zegt echter nee, het is zwaar als ballast, een brandende hel vol vuur. Maar als poezen en wekker uit pure frustratie door de slaapkamer vliegen, komt toch het moment om op te staan.
Mijn brein rebelleert, rebelleren is ook opstaan tenslotte, op-gaan-staan voor je zelf en je principes. Het brein spoort de spieren aan, klaagt het lijf aan en dan komt het moment dat de deken een zwier krijgt, de poezen hard wegvluchtten, de benen de grond bereiken en het lichaam zich oprijst tot grote hoogte.
Weer een dag gewonnen! Ik ben er, mijn brein heeft weer gewonnen van de brandende hel. Goedemorgen wereld, het opstaan is wederom gelukt. Ze zouden mij er een medaille voor moeten geven. Topsport op ochtendniveau. Helaas is er geen organisatie bereid mij elke dag die medaille uit te reiken, dus rest mij niets anders dan mezelf te belonen met een lekker kopje thee en tevreden poesjes die eindelijk hun eten hebben gekregen.
Reactie plaatsen
Reacties