Het is zover, de brief van het UWV is binnen. De papieren moeten de komende week opgestuurd worden, het is nu echt! In maart 2022 ben ik 2 jaar ziek en word ik ontslagen op mijn huidige werk.
Mijn werkgever wil dat ik alle werkzaamheden blijf doen en in het afgelopen jaar is helaas gebleken dat ik dat niet meer red. Dus volgt ontslag. Het blijft als een straf voelen, wegens een ziekte -waar ik niets aan kan doen- ben ik straks mijn baan kwijt. De wet zegt dat het mag, dus volgt nu een traject richting WIA-uitkering.
Het afgelopen jaar heb ik een dossier opgebouwd met verslagen van mijn neuroloog, psychologen, fysiotherapeut en de revalidatiearts. Het verslag van de bedrijfsarts komt de komende week en zal daar grotendeels leidend in zijn.
Ik zie vreselijk op tegen de komende maanden. Getest en beoordeeld worden door een verzekeringsarts en arbeidsdeskundige van het UWV. Ik hoor zoveel verschillende verhalen over deze instelling dat mijn onzekerheid naar enorme pieken van stress stijgt. Hoe gaan ze mij beoordelen?
Want van buiten blijf ik gezond en vrolijk ogen. Ogenschijnlijk zie ik er super gezond uit, kan ik alles en kan je niet zien wat er allemaal van binnen kapot is. Het voelt als een ‘gebroken kracht’. Ik ben kapot, ik ben op, ik ben zo super moe, ik heb zoveel pijn, mijn lijf en geest laten mij gewoon in de steek. En van buiten zie je niets!
En maar blijven solliciteren, want dat is een voorwaarde van het UWV als je in het tweede spoor komt. Ik heb me het afgelopen jaar suf gesolliciteerd en iedereen nodigt me ook uit voor een gesprek omdat er niets mis is met mijn CV. Ik ben eerlijk en open in de gesprekken, ga niet liegen over mijn ziekte. En het wordt zeker gewaardeerd dat ik daar eerlijk over ben en ik benadruk wat ik allemaal wél kan. En toch volgt afwijzing na afwijzing. Logisch denk ik dan, ik zou mezelf ook niet aannemen. En toch, het zijn oprecht leuke banen, waar ik mezelf wel in zie werken. Dus mijn zelfbeeld en onzekerheid nemen een gigantische vlucht. En het vlucht helaas niet de goede kant op.
En doordat ik me nu zo kwetsbaar voel wordt mijn stress alleen maar groter. En daar volgt dan weer een depressie op. Kortom, ik zie het even niet meer zitten. Zoals het spreekwoord zegt: Bij de pakken neerzitten. En dat is zo niet passend bij mij. Ik ben niet zo’n ‘neerzitter’, ik wil juist vooruit, gaan, lopen, wandelen, actief in het leven staan.
En gelukkig weet ik ook -om maar even bij spreekwoorden te blijven-: Na regen komt zonneschijn. Er komt vast een nieuwe werkgever die mij een kans gaat geven, iemand die in mij gelooft. En het UWV is vast niet zo’n monster als ik nu voor me zie. Ik moet geloof houden en mijn krachten weer helen.
Het voelt alleen nog even niet zo bereikbaar momenteel.
Reactie plaatsen
Reacties
ik volg je, alleen ik volg je nooit.
ik ben er niet, maar mijn gedachten zijn bij je.
ik wil van alles zeggen, dus ik zeg niets.
jij weet van niets, maar je weet het.