Alarm

Omdat mijn ziekenhuis erg ver weg is van waar ik woon gingen vriendlief en ik een dagje eerder. Lekker wandelen en daarna door naar ons hotel. Je moet tenslotte goed uitgerust zijn voor je zo’n onderzoek aangaat en je totale kenvermogen wordt getest. Maar ja, een ander bed slaapt toch anders, dus toen ik rond 1 uur eindelijk in slaap sukkelde was ik blij.  

Tot om 02.33 uur het brandalarm afging. Iedereen de kamer uit en naar buiten. Lang verhaal kort, pas om half 5 mochten we weer onze kamer in; vals alarm en een apparaat dat niet uitging. Mijn hoofd overprikkeld van het alarmgeschel en pas rond half 6 viel ik in slaap. Met om 7 uur de wekker die begon te loeien, op tijd op, want om 9 uur begon mijn onderzoek.

En ook in het ziekenhuis was in een deel van het gebouw de stroom uitgevallen dus ook daar liep niet alles zoals het moest. Gelukkig was er snel een alternatieve ruimte gevonden in het andere deel en kon het onderzoek beginnen. Eerst een intake en daarna alle testen.
Pffffft, dat is echt veel, mijn hoofd op ontploffen. Maar, zoals ik ben, ik deed weer mijn uiterste best.
Om 12 uur klaar en daarna de lange reis terug naar huis. Kapot, maar tevreden met mijn prestaties. Ik had alles gegeven.

De uitslag van mijn kenvermogen moet nog komen. Ik vind het best wel spannend wat zo’n momentopname -met een vermoeid hoofd en lijf- kan opleveren. Hopelijk doet het geen alarmbellen rinkelen.
En hier kan de bedrijfsarts wat mee in zijn adviezen, want daar doe je het tenslotte voor. Om iets in handen te hebben als een soort van bewijsmateriaal. Zo van “Kijk, deze uitslag is officieel” en dat is blijkbaar meer waard dan mijn eigen woord. Dit is neurologentaal versus patiëntentaal. Dat is de enige taal die een bedrijfsarts wil horen helaas. 

Ik wacht nu rustig mijn kenvermogen af, de uitslag zal best goed zijn, zo hard als ik gewerkt heb!