Bad

Het voelde vaak een beetje overdreven, maar ook wel erg veilig. Ik zou niet zomaar omvallen. En ik leerde omgaan met grenzen stellen, leren nee zeggen, pauzes instellen, leren dat ik niet alles meer kan. Juist leren dat ik erg moet opletten op mijn eigen… (je raadt het al) grenzen.

En dan is er de fysiotherapie nu. Niets geen vangnet, maar juist een tandje erbij. “je kan het” en het kan inderdaad steeds iets zwaarder. Sportfysio is tegenwoordig helemaal in. Begreep van de fysiotherapeut dat ze op school nog amper leren masseren, alleen maar bewegen.
En daar sta je met je grenzen. Niks niet meer voorzichtigheid, maar juist ervoor gaan (binnen redelijkheid natuurlijk).

En ik moest de vergelijking trekken met de veiligheid van de revalidatie -als warme cocon- met de ‘boze’ buitenwereld. Want waar ik had leren omgaan met grenzen werden juist grenzen op werk, door bedrijfsarts, UWVdeskundige, enzovoorts, niet gerespecteerd. Dat was een heel gevecht om voor mezelf te blijven opkomen. Het voelde als een koud bad.

Waar revalidatie zich richt op het niet kunnen (en niet moeten) richt de buitenwereld fysio, werk etc, zich juist op presteren en aanpakken. Ik heb het ervaren als een grote tegenstelling, wat ook wel werd bevestigd door de ervaringen van het revalidatiecentrum. Bij hen leer je omgaan met jezelf, in de buitenwereld moet je het zelf waarmaken.
Van het warme pierenbadje, zomaar plons het koude diepe in, zonder vangnet. BRRRRRT

En elke keer als ik weer sta te zwoegen op de verschillende oefeningen, denk ik aan dat warme bad van de revalidatietherapie. Aan mijn vangnet. Aan mijn grenzen. Want wie zorgt er nu voor mij, hier in deze koude wereld?

Soms heb ik gewoon behoefte aan een paar armen om me heen, aan warme baden. Aan mensen die mij zien en ook luisteren áls ik eens een grens aangeef. Ik doe het niet gauw, dus luister! Soms zeg ik het niet met zoveel woorden, heb ik nog steeds behoefte aan de warme cocon, dus luister maar in stilte, dan hoor je mij vast.