Het is een kwestie van gevoel. Gevoel zit hoger of dieper dan woorden of taal. Er is geen redenering nodig, het is niet toepasbaar. Het is niet gebonden aan taal of woorden. Gevoel heeft niets met denken te maken en denken niet met gevoel. En daarom is het zo moeilijk om gevoelens uit te leggen en om gedachten te voelen.
Niemand kan iets vinden van mijn gevoel. Maar voor mij voelt het als oneerlijk, als straf dat ik ziek ben en mijn huidige werk niet mag behouden. Ze kunnen mij niet garanderen dat ze op de lange termijn aangepast werk voor mij blijven houden. Ik had mijn hoop gevestigd op de UWV deskundige die hier een onafhankelijk oordeel over zou vellen. Maar de deskundige had haar mening al klaar voor ze mij gesproken had. Dus ook die hoop verdween afgelopen week.
Het voelt als de klas uitgestuurd worden. En gek genoeg weet ik niet eens precies hoe dat voelt, omdat ik het zelf gelukkig nooit heb hoeven meemaken. De schande dat zoiets je zou overkomen. Ik als braaf meisje, dat zou mij toch niet gebeuren.
Ik zag het wel bij klasgenoten. De afgang, de boze blikken over en weer, het onbegrip, de onmacht. Dus ik was het lieve meisje dat liever onderdook en onzichtbaar bleef.
Eén keer kwam ik te laat de klas in, dat was al een afgang genoeg, ik schaamde me diep.
En dan krijg je een progressieve ziekte. Ik heb al jaren een vaste baan waarin ik heel fijn werk heb, waar ik blij van word. Het geeft me (meestal) energie om andere mensen te helpen. Ik heb het gevoel dat ik er goed in ben, maar dat is wel raar om over jezelf te zeggen. Weet dat mijn collega’s en leidinggevenden blij en tevreden met me zijn.
En dan opeens is er die ziekte die maakt dat ik minder energie heb. Minder uren kan werken. Mensen helpen lukt nog steeds goed alleen met een aangepaste manier van werken. Sommige taken lukken me niet meer omdat de stress die daarbij komt kijken niet goed voor me is.
En daar zit het probleem. De werkgever blijft erop staan dat ik alle taken moet blijven doen. Dus over 9 maanden moet ik daar weg. Klinkt nog ver, maar voor mijn gevoel is die onzekere toekomst echt heel dichtbij.
Het voelt als ten onrechte de klas uitgestuurd worden. Mijn grootste angst wordt waar. Ik heb het niet goed gedaan en moet nu ten overstaan van iedereen de klas verlaten, omdat ik niet meer presteer binnen het gehele functieprofiel.
Straf, ik heb het altijd proberen te vermijden en nu… krijg ik het alsnog.
En het is een gevoelskwestie. En tevens is een gevoelskwestie ook meteen een meningsverschil. Ik voel dit en de ander voelt dat. Het heeft geen duidelijke uitleg, het heeft alleen dat gevoel van binnen. Het onrecht van ziek worden en dan de klas uitgestuurd worden. Alsof ik de schuldige ben, in plaats van die rotziekte.
Reactie plaatsen
Reacties
Hallo Nicole.
Zo herkenbaar. Ik heb ook al het een en ander geschreven in mycocafe over je vraag Werk.
Ja, ook ik had hoge verwachtingen van de arbeidsdeskundige, maar wat bleek dat er vooraf al info via de werkgever verkregen was.
Men dient onafhankelijk te zijn toch kon ik beter gaan . In het 2e ziekte jaar moeten ze kijken binnen de organisatie, maar door reorganisatie zat dat er natuurlijk niet in.
Alle plekken waar ik evt ervaring op kon doen bleken , net als solliciteren niet te gaan. En ergste vond ik dat men eigenlijk je al heeft afgeschreven.
Je zwerft een jaar op zoek naar iets passend tussen allemaal nieuwe gezichten elke 3 maanden.
Slopend vond ik het. Daar komt nog bij dat het wel lijkt of ze totaal niet weten wat het betekent om met CIAP te leven.
Nu sterkte op jou zoektocht. En nu e-mail adres. Je mag altijd contacten
Groet Marja