Lachen en huilen zijn twee emoties die erg dicht bij elkaar liggen. Soms moet je van het lachen opeens huilen en vanuit het huilen kan een enorme lachbui ontstaan. Emoties zijn signalen dat er iets gebeurt in je leven. Emoties toelaten en uiten is een gezonde manier van leven, je voelt je daarna vaak een stuk beter.
‘Hiding behind my smile’ is een tekst die ik laatst tegenkwam en die mij raakte. Ik verstop me achter mijn lach. Lachen is voor mij een belangrijke uitingsvorm van ont-stressen, van ont-spanning. De hersenen maken serotonine aan en dat geeft een belangrijk geluksgevoel.
Maar lachen is voor mij ook mezelf niet laten zien; dat wat achter de lach schuilgaat. Namelijk de pijn, de angst, de wanhoop, de zorg voor later. Dus verstop ik me liever en blijf ik in het hier en nu. Hier en nu geniet ik van de natuur, van het wandelen, van vrienden en familie, van het werken dat ik nog wel kan volhouden. En als mensen aan mij vragen “hoe gaat het?” vind ik dat een lastige vraag. Want zeggen het gaat goed, dekt nooit de lading. Wat willen ze horen? ‘Dat het klote gaat? Dat ik veel pijn ervaar ondanks alle medicatie? Dat ik me zorgen maak over de toekomst?’ Nee, liever lach ik en zeg dat het ‘goed genoeg’ gaat en vraag dan snel hoe het met hen gaat. Bij de meeste mensen werkt dat goed trouwens, dat afleiden van mezelf. Maar nu ik dit zo schrijf merk ik dat ik met deze strategie mezelf wel tekort doe. Want als anderen niet kunnen kijken achter mijn lach, hoe kan ik dan toelaten dat ze mij ook heel even troosten, geruststellen, een knuffel kunnen geven?
Bij mij gaat het zelfs nog dieper. Als puber nam ik me heilig voor dat niemand me ooit nog zou zien huilen. En ik moet zeggen, zo’n bezwering van een puber werkt vele jaren later nog steeds goed door. Ik kan gewoon niet huilen. En oh wat ben ik jaloers op mensen die dat wel kunnen, die zomaar in huilen kunnen uitbarsten als iets hen raakt. Prachtig vind ik dat.
Van binnen moet ik altijd sterk zijn. Niet slap, geen watje, want immers ‘huilen mag niet’. Dus verstop ik mij achter mijn lach. En ik moet zeggen, meestal werkt dat erg goed. Van lachen word ik ook blij, het houdt mij op de been, maakt mij krachtig en sterkt mij, laat mij voortgaan.
Maar soms, héél soms zou ik echt even willen kunnen huilen en dat de ander dat dan mag zien en mij een troostende arm geeft. Dat ik me even niet hoef te verstoppen, maar heel even klein kan zijn. Kan huilen om de pijn, de onzekerheid, de angst, de oneerlijkheid van het ziek zijn.
Ach wie weet… ooit… ik heb nog even de tijd….
En tot die tijd blijf ik lekker achter mijn lach staan.
Reactie plaatsen
Reacties
... ik probeer er zelf altijd wat tussendoor te gaan als hét mij wordt gevraagd, een vraag waar vaak niet eens oprecht antwoord op wordt verwacht.
"Hoe het met mij gaat? Vandaag als gister" of "Vandaag (minder) goed". Op deze manier blijf ik dichter bij mezelf ...
En mijn tranen? Daar zorgt de wind voor!